Dwa

Oto wiersz, który powstał całkiem niedawno. Trochę chciałem poeksperymentować jego budową, by treść mogła być rozumiana na kilka sposobów. Zresztą ile osób, tyle interpretacji. Co ciekawe nie powstał on pod wpływem wyraźnego bodźca, lecz na wskutek pozostałości na sercu po osobie, która odeszła. Mogę śmiało stwierdzić, że wydźwięk wiersza zdaje się mi co raz bardziej obojętny.

Rozterki

odejdź szepczę cicho zostań

krzyczę na cały głos nie

odchodź zbyt daleko bądź

przy mnie wciąż blisko

nie zabraniam ci iść lecz pozwalam

też zostać obok czasem

podrapać za uchem

zostań w głowie odchodząca ale

nie na tyle odważna by

iść daleko w podróż bez

końca i serca

P.S. Pozdrawiam Fankę:)