Teatr utraconej miłości

Witam! Dziś pragnę podzielić się moim starym, bardzo starym wierszem. Napisany bodajże w 2009 roku. Motyw teatru jest dobrze znanym elementem poezji i prozy, dlatego ja również odważyłem się coś w tym zakresie napisać. Ciekawe jak go można zinterpretować? Pozdrawiam Panią Pesymistkę!

W teatrze serc

W teatrze serc
meteoryty suną w dal
czerwieni się blady strach
opada przeźroczysta kurtyna

W garderobie chowa się twarz
zakryta pudrem łez
niemy wydobywa się krzyk
przenikający szczeliny duszy

Oto aktor ze sceny spadł
z nieboskłonu dumnych gwiazd
pękł w nim kryształowy blask
i nastał złowrogi zmierzch

w głębi sceny nikną lampy
z nieba spadają płatki róż
szaleje wicher pośród drzew
oceanem myśli miotają fale

Ginie nadzieja razem z dniem
światem rządzi wieczna noc
wysypiska pękają w szwach
niespełniona miłość je przepełnia