Po czasie

Po bardzo długim czasie wracam, by coś napisać. O to chodzi przecież w tej całej zabawie, by jak najczęściej publikować posty. Mnie chyba to przerosło, albo jestem zbyt leniwy. Często porywam się z motyką na słońce, albo, co bardziej prawdopodobne, kieruje mną słomiany zapał. Staram się jednak zaległości odrabiać. Swoją drogą, prowadzenie blogu, to całkiem ciekawa sprawa. Można się dzielić z innymi swoimi przemyśleniami, wspomnieniami, codziennością. Ja jednak, jak już wcześniej wiele razy wspominałem i co zresztą widać, publikuję swoje wiersze. Niewiele pod nimi różnych komentarzy, zazwyczaj jednej osoby (pozdrawiam ją serdecznie), jednak chciałbym, by każdy, kto przeczyta, zostawił po sobie jakiś ślad. Ciekawe czy moja prośba będzie miała pozytywny skutek? Mam nadzieję, że tak!!! Oczywiście na dzisiaj również przygotowałem swój wiersz, którego wcześniej nie publikowałem. Oto on:

Rozmowa

Włosami zakrywasz twarz

a pod puklem fal,

które tak piękne masz

łzy urządziły bal.

Łkanie? – To muzyka.

Cichy nokturn rozpaczy...

Uśmiech? Przecież on znika!

Mam nigdy go nie zobaczyć?

Tak - włosy twarz mi przykryły,

a ich brązowe fale...

Najdroższy? Ukochany? Miły?

Wiesz to doskonale!

Dla Ciebie niegdyś były.

Dziś? Nie kocham Cię wcale.

Dlaczego? Odejść mi pozwolisz

od tak, po prostu, na zawsze?

Czemu, ach, czemu wciąż sama stoisz?

Beze mnie jest życie ciekawsze?

Opowieść to długa,

lecz chyba warta opowiedzenia!

Spójrz – serce nie sługa,

czasem szeptem powie: do widzenia!

Pozdrawiam wszystkich czytelników! Byłbym zapomniał!!! Jeszcze więcej mnie jest na stronie: http://cangaroza.ucoz.pl/index/jacek_wraga/ 0-105