Wierszoklety myśli kilka

Właśnie zaczęło mnie nurtować pytanie: kim ja właściwie jestem? Nie, nie, to nie pytanie o płeć (ten problem mam za sobą). Jest to problem innego rodzaju. Czy ja jestem poeta, grafoman, czy wierszokleta? Już to pierwsze chyba odpada. Nie śmiałbym się nawet porównywać do wielkich gwiazd poezji. No cóż grafoman...też chyba nie, bo przecież to osoba, która tworzy, mimo że nie ma talentu. A mi przecież babcia i mama powtarza "jak ty pięknie piszesz, taki masz talent". Cholera, zostaje trzecia opcja: wierszokleta. No cóż, liche te moje wierszydła pewnie i są, klecę je i klecę, niemal masowo. Więc na jakość chyba nie mam co liczyć...Jednakże mam takie małe marzenie. Chcę, żeby kiedyś jakiś wiersz mój zatrzymał kogoś na krótką choćby chwilkę, wprawił w zadumę, może osłupienie, może wywołał łzy...Z perspektywy czasu stwierdzam jednoznacznie, że trochę się jednak chyba rozwinąłem. Patrząc na to, co kiedyś pisałem (może to było ładne dla czternastoletniego chłopca, który pisząc wiersz o miłości wiedział o niej tyle co kot napłakał, czy o zranieniu, samotności, że został zraniony przez, przepraszam, głupią dziewczynę w jego wieku.), a porównując do mojej dzisiejszej twórczości zmieniło się wiele. Już nie piszę strasznych gniotów, teraz wyrzuciłbym tylko słowo :"strasznych". Tak, nadal to są wierszydła o wyświechtanej tematyce samotności i miłości. Nadal rymy są ubogie, rytmika siada, ogólnie "częstochowa". Ale na Boga, piszę to, co mam w sercu, nie udzielam się na warsztatach, a technikę pisania wyniosłem z liceum taką, jaka jest. Dlatego dziś stwierdzam otwarcie. Wiersze o miłości odkładam do szuflady. Ale nie zamykam jej na klucz, zostawiam lekko otwartą. Zaczynam wiersze z cyklu "Życie". Tematyka będzie niewygodna, paląca wręcz, ale muszę się z nią zmierzyć. Jestem zbyt mały, żeby komukolwiek otwierać oczy. Ale liczę, że znajdę zrozumienie pośród grona moich najbliższych znajomych oraz tych, z którymi "spotykam się" na portalach typu Bej. Zapraszam do lektury pierwszego z nich. Jest to taka prapremiera, pewnie wieczorem ukaże się on na Bejowisku, kto wie. Zapraszam do komentowania i czytania. Pozdrawiam!

Bose stópki

oni

chyba nigdy mnie nie chcieli

nawet gdy byli już nago

tak pięknie złączeni

szeptali sobie czułe słówka

tylko przez przypadek

zachciało mi się żyć

bosymi stópkami wejść w ich życie

przecież mają już kotka

dobrze go karmią

raczej nie narzeka

ja bym tylko zawracał głowę

a w nocy nie mogliby

leżeć wpatrzeni sobie w oczy

całkiem sami nago

nie mówiąc już o kotku

nie lśniłby tak pięknie

pewnie by wyliniał

czekam na wyrok

wiem że kiedyś przyjdę

teraz nie wiem jak

wygląda piękny świat

zza czarnego foliowego worka

nie dostałem klapsa

nie było w co uderzyć

gdy się spotkamy

czy spojrzycie mi w oczy

czekam